دلم هواشو کرده بود.اخرین باری که دیدمش یه هفته پیش بود.باهام خدافظی کرد تا سه ماهه دیگه.کارش این دوری هارو ایجاب میکرد..

اون شب افطارو مهمون بودیم تو یه باغ بزرگ و سرسبز.از همون اول که وارد شدم گفتم ای کاش الان اینجابود.نماز جماعت تو حیاط برگزار شد.بین خانمها و اقایون

هیچ پرده ای نبود.ممیشد حتی امام جماعت و هم دید.بین دو نماز داشتم به صفای جلو نگاه میکردم .چشمم به هادی افتاد..درسته؟خودشه؟تعجب کردم.رو زانوهام

بلند شدم تا دقیق تر ببینم.نه..اون  نبود.ولی خیلی شبیه اون بود.دلم دوباره هواشو کرد..نماز دوم و هم خوندن. یه پسرجوونی بلند شد تا مهرهای نماز و جمع کنه.همون پسر بود.

جل الخالق.چه قد شبیه هادی بود.اخی...عزیزم ینی الان کجاس؟داره چ کار میکنه؟..

اتفاقا این پسره هم عینک داشت. تو دلم گفتم ولی ب پای هادی من نمیرسه....چن دقیقه رفتار های پسره روزیر نظر گرفتم.میخواستم جای هادی بهش نگاه کنم البته

به چشم خواهری تا یه کم از دل تنگیم کم بشه...اما نه. دقیق که نگاش کردم ،خیلی هم شبیه نبود.کم کم تفاوت هاشو میتونستم تشخیص بدم

 ریش هاش بلند تر بود،موهاشم هم همین طور...به نظر جذاب تر از هادی بود.وقتی برگشت سمت خامنها حس کردم چشمهاش هم درشت تره...

اره.اون خوش چهره تر از هادیه...

وقتی رسیدم خونه، هادی زنگ زد.زود تلفن و برداشتمو بعد از سلام گفتم:هادی جان هواست باشه اونجا که هستی موهای سرو ریشتو کوتاه نکنی ها...میخوام

وقتی میبینمت از دفه ی قبلی قشنگ تر شده باشی...هادی واسه چن ثانیه سکوت کرد.انتظار داشت بعد یه هفته اولین چیزی که به زبون مییارم هر چی باشه جز

این جملات..

امیرمومنان میفرمایند:هرکس چشمش را از نامحرم فرو ببندد قلبش ارام میگیرد

غررالحکم

نوشته شده در دوشنبه 93/4/23ساعت 3:8 صبح توسط مرضیه سادات نظرات ( ) | |